ترس ازنگاه سادگور

ترس چیست و چگونه می توان برآن غلبه کرد؟

ترس شاید فلج کننده ترین احساس دنیا باشد که گاهی با انسانها زاده می شود .اما آیا راهی برای غلبه بر آن و توقف زندگی توام با ترس وجود دارد ؟ دراین مطلب با دیدگاه سادگورو ، عارف بزرگ هندی در مورد نحوه رویارویی با ترس آشنا می شویم.

سادگورو می گوید : " دلیل ترس تنها این است که  تو با جریان زندگی ، زندگی نمی کنی ، بلکه در ذهنت زندگی می کنی."

ترس تو همواره از این است که  در آینده چه اتفاقی خواهد افتاد . این بدان معناست که ترس تو همیشه از چیزهایی است که وجود خارجی ندارد. ترس تو بطور صد در صد خیالی است و اگر در حال رنج بردن از چیزهایی هستی که وجود ندارند ، ما آن را جنون و دیوانگی می نامیم. مردم در سطح اجتماع شاید میزانی از دیوانگی را بیشتر نپذیرند ، اما اگر از چیزی بترسید که وجود ندارد ، آن نیز نوعی از دیوانگی و جنون است.  مردم همیشه در حال رنج بردن از چیزهایی هستند که دیروز اتفاق افتاده و یا ممکن است فردا اتفاق بیفتد . بنایراین همیشه از چیزی رنج می برند که وجود ندارد.  بطور ساده این بدان دلیل است که انسان ریشه در واقعیات ندارد ، بلکه ریشه اش در ذهن است.                 یک بخش از ذهن مربوط به حافظه است و بخش دیگر ذهن مربوط به خیال پردازی که هردوشان به نوعی تخیل هستند. چرا که در این لحظه وجود ندارند.

شما در خیالات تان گم می شوید و این ریشه ترس های تان است. اگر ریشه در واقعیت داشته باشید ، دیگر ترسی وجود ندارد.                                                                

کاری که ترس با ما انجام می دهد این است که حد و مرزهایی برای مان قرارمی دهد.  ترسی که برای خود ساخته اید همیشه در حال مرزگذاری است. اگر برای خود مرز بگذارید و زندگی تان را محدود به آن مرزها کنید ، ممکن است احساس امنیت نمایید اما مشکل اینجاست که  حمایت زندگی را از خود دور کرده اید. درحالیکه زندگی ،خود حامی شماست  و این حمایت ، حمایت واقعی است.

ذهن متوهم :

باید تصمیم بگیرید که آیا به این دنیا آمده اید تا زندگی را تجربه کنید و یا از زندگی دوری کنید. اگر آمده اید زندگی را تجربه کنید ، یکی از شرایط  آن داشتن قدرت است. اگر قوی نباشید ،  زندگی ضعیف و بی برکتی را تجربه خواهید کرد.                             

  زمانی که از ترس به عنوان ابزاری برای حمایت از خودتان استفاده می کنید ، قدرت تان کم شده و پایین می آید.  به محض اینکه قدرت تان پایین آمد ، توانایی تان در تجربه زندگی از بین می رود و تبدیل به یک بیمار روانی می شوید. در آنصورت  هیچ چیز فوق العاده و جذابی تجربه نخواهید کرد. چرا که وقتی که پراز ترس هستید ، حس تسلیم و رهایی ندارید. نمی توانید بخوانید ، برقصید ،  بخندید ،  گریه کنید و هیچ کاری را که معنای زندگی است را نمی توانید انجام دهید. فقط می توانید یک جا بنشینید و برای زندگی و تمام خطرهایش  افسوس بخورید.

اگر با دقت بینید دقیقا از چه می ترسید، آنگاه متوجه خواهید شد که ترس شما هرگزازآنچه که اتفاق می افتاد نیست ، بلکه همیشه درباره چیزی است که شاید اتفاق بیفتد . ترس تان همیشه از آینده است .آینده ای که هنوز اتفاق نیفتاده . بنابراین ترس به معنای رنج بردن از چیزی است که موجود نیست و اگر از چیزی که وجود ندارد در حال رنج بردن هستید ، حالا آیا باید شما را عاقل نامید یا دیوانه ؟                                                    

  تنها چیزی که به شما تسکین می دهد این است که بگویید : " همه مثل من هستند" و احساس کنید اکثریت با شما هستند ! اما این مساله، ترس شما را موجه نمی کند ، چرا که شما در حال رنج بردن از چیزی هستید که وجود ندارد.   

 چگونه بر ترس غلبه کنیم؟

ترس محصول زندگی نیست. ترس حاصل یک ذهن متوهم است. تو در حال رنج بردن از چیزی هستی که وجود ندارد . چون ریشه در حقیقت نداری. ریشه در ذهنی داری که دائما در حال غرق شدن در گذشته و آینده است . واقعیت این است که هیچ چیز از آینده نمی دانی و فقط یک تکه از گذشته را گرفته ای ، همان را الگوی ذهن ساخته ای و فکر می کنی  آینده نیزهمان است.                                                                                 

 تو میتوانی برای فردایت برنامه ریزی کنی . اما نمی توانی در فردایت زندگی کنی.    اکنون مردم در حال زندگی کردن در فرداهای شان هستند و به همین دلیل است که ترس وجود دارد.                                                                                        

تنها کاری که می توانی در این رابطه انجام دهی این است که به واقعیت برگردی. اگر تنها به چیزهایی که هم اکنون در حال رخ دادن است پاسخ دهی و نه به چیزهای خیالی و غیر واقعی ، در آنصورت جایی برای ترس وجود نخواهد داشت. به محض اینکه توهم از بین رود ،دیگر ترس از بین خواهد رفت.دیگر درباره چیزهایی که وجود ندارد خیال پردازی نخواهی کرد و فقط به آنچه که در حال حاضر وجود دارد واکنش نشان خواهی داد.            ببینید بالاترین اتفاقی که ممکن است رخ دهد چیست ؟  در نهایت تو خواهی مرد ، و چیزی بیش ازاین نخواهد بود . پس لااقل قبل از مردن ، زندگی کنید . چرا که در هر صورت خواهید مرد.                                                                                  ما نمی خواهیم  این اتفاق برایمان بیفتد. برنامه ریزی می کنیم که سال های سال زندگی کنیم .اما در نهایت این اتفاق می افتد . اینطور نیست؟                                         

هیچ تضمینی برای زندگی وجود ندارد . تنها سوالی که مطرح است این است که چقدر آزاد و پربار زندگی کرده ایم. اگر واقعا زندگی کردید ، مردن نیز ارزشمند خواهد بود. در غیر اینصورت زندگی و مرگ هردو تنها تاسف و افسوس خوردن است.

آیا از بیمار شدن می ترسید؟

 اگر از بیمار شدن می ترسید ،وارد راه مطمئنی شده اید که خودتان را بیمار کنید.           

هر شخصی دلش می خواهد سالم و سلامت باشد . اما باید این را هم درک کند که هر کسی که بدنی دارد ، بیماری ، پیری و مرگ جزء روند طبیعی زندگی اش است. قطعا وظیفه مان این است که به بهترین شکل از بدنمان مراقبت کنیم . اما از آنجا که بدن ما یک وجود فیزیکی است، بیماری لاجرم ممکن است هر لحظه اتفاق بیفتد.                                  

اگر به بیماری و مرگ فکر کنید و از آن بترسید ،قطعا از بدنتان به خوبی مراقبت نخواهید کرد. ترس و هیجان زیاد از اینکه چه اتفاقی ممکن است بیفتد ، بدنتان را تخریب خواهد کرد. اگر بیش از اندازه نگران سلامتی و بیماری باشید ،مطمین باشید بیمار خواهید شد.                                                                                            

  بیماری چیزی است که زندگی تان را محدود خواهد کرد ، به همین دلیل است که آن را دوست ندارید. اما اگر خوب توجه کنید می بینید که ترس از بیماری نیز زندگی تان را محدود می کند.                                                               

  خیلی از مردم  به محض اینکه به بالای 40 و یا 45 سال می رسند ، ترس از بیماری در آنها قوی میشود. زمانی که جوان بودند این ترس را نداشتند، چرا که فکر می کردند فناناپذیرند! و تنها زمانی که پا به سن می گذارند متوجه این واقعیت می شوند که فناپذیرند.   ترس شما از بیماری نیست ، ترس از مرگ است. بیماری تنها یک گذرگاه است . اولین گام به سوی مرگ.                                                                                 

مستقیم به مرگ اشاره نمی کنید ، اشاره تان به بیماری است ،اما می دانید اگر بیماری بیاید ، مرگ نیز به دنبالش خواهد آمد.                                                           

معمولا مردم جامعه می خواهند شما رامتقاعد کنند که ترس از مرگ ، یک امرطبیعی است. مردم گمان می کنند چون اکثریت افراد این ترس را دارند ، بنابراین طبیعی است. اگر اکثریت افراد سیگار بکشند ، مردم می گویند که سیگار کشیدن امری طبیعی است. سالها پیش مردم اینگونه می گفتند  وهنوزهم یک سری هستند که می گویند:" سیگار کشیدن چه اشکالی دارد؟ یک چیز طبیعی است" .  انسانها برای سیگار کشیدن ساخته نشده اند بنابراین سیگار کشیدن نمی تواند یک امر طبیعی باشد . همین طور ترس از مرگ نیز از طریق اجتماع و مردم طبیعی شده است ، اما در حقیقت ترسی طبیعی نیست . باید بدانیم که اگر زندگی اتفاق افتاده ، مرگ نیز به دنبالش یک روند طبیعی است. ترسیدن از یک روند طبیعی ، غیرعادی است. دلیل این ترس بی توجهی و نا آگاهی است. ما با واقعیات روبرو  نیستیم و خودمان را فقط یک بدن فیزیکی می شناسیم . چرا که ابعاد دیگر وجودمان را جستجو و کشف نکرده ایم. اگر ابعاد دیگر وجودمان را تجربه می کردیم ، آنقدر بدن مان برایمان اهمیت پیدا نمی کرد. اکنون کل تجربه زندگی منحصر به این بدن شده است . مهم نیست که دیگران به شما چه  آموزش هایی بدهند ، حتی اگر بگویند که شما آتمن و پارام آتمن ( روح فردی و روح متعالی ) و یا هر چیز دیگری هستید ، باز هم تجربه شما محدود به این بدن فیزیکی است  و بنابراین ترس از دست دادن آن در شما طبیعی است.           اما اگر خودتان را در تجربه ابعاد دیگر وجودتان قرار دهید ، آنگاه مدیریت این بدن برایتان آسان خواهد بود و زندگی و مرگ تفاوت چندانی برای تان نخواهند داشت.

ترجمه و تلفیق : مهدخت پریشان زاده

منابع:

isha.sadhguru.org      

این مقاله در شماره 113  و 114 مجله دانش یوگا  به تاریخ اسفند 96 و فروردین 97 به چاپ رسیده است .